boşalsa da dolmayacak masalar ve yusuf abi

şimdi şu birahanede kim bilir kaç kişiyiz. kaçımız ertesi gün ibadet edecek? kaçımızın gözü çaldı çalacak telefon ekranlarında? ve kaçımız ekşimiz bira bardaklarına ağzımızı dayadığımızda seni özlüyor? evet, burası benim memleketim, bana en yabancı, en küstah bakan şehir burası. bu birahane de öyle, bana eksik bir türküymüşüm gibi ağırdan ve ucuzdan bakıyor, bakıyorlar. ben ellilik bir bira istedim, en sevdiğim bardakta geldi, şu ayaksız olanlardan ''pilsener'' mi  ne diyorlar onlara. bir an tüm birahaneyi sevdim, ayla' yı. ama bir yudum alınca vazgeçtim, boktan bir yerdi burası. ve ben isa' yı anımsadım, müjde' nin bilmem kaçıncı yerinde söylediklerini:

''hiçbir peygamber kendi evinde aşağılandığı gibi başka bir yerde aşağılanmaz!''

ben şimdi bir peygamberdim, bu birahanenin peygamberiydim ben ve aşağılanıyordum garson ve tüm müşteriler tarafından. masa yoktu, beni hiç tanımadığım bir herifin yanına oturttular. ben abileri, buraya otursaymışım masa boşalır boşalmaz alsalar beni olur muymuş tamam lan, öyle olsun! olsun olsun da bu kapkara amca pek konuşuyor yahu. adım ne? nereliyim? yaşım kaç? babam sağ mı? ya kardeşlerim, okuyorlar mı? okusunlar tabii, bizim gibi olmasınlar. ama ben de okuyorum, siktir et beni, ben şuan buradayım, adam olsam, okuyacak olsam evimde olurum, ansiklopedi okurum. ayıp bu, kaldırım ortasında bira içiyoruz resmen! çok ayıp sami abi! ya sen abi, sen nerelisin, adın ne? yusuf abi, aslen izmirli ama bizim memlekete gelmiş, malum ekmek parası. be abi, sizin ordan senin gibi kara kara adamlar çıkmaz aslında. karıştırmayacakmışım orasını, öyleymiş işte. kaçıncı bardak bu abi? ne bilsinmiş ama, beş olmadı sekiz!

bizim masa boşaldı, buyurabilirmişim. merhaba masam, merhaba! nasıl da bekledim seni bilemezsin, zehir emer gibi sabrettim sana. ama sen de pek farksızsın. ''masa da masaymış ha'' diyeceğim ama, denilecek bir tarafın yok. kal sağlıcakla, yusuf abi hoş adam.

yusuf abi, kalkıp gittik yanından ama, ayıp olmadı inşallah? olmazmış, ne de gereksiz lafmış. ama bir bira ısmarlarsam da fena olmazmış. ne olacak be abi, bi' bira ha? evetmiş. o zaman bize iki bira, ha garson?
sözümüz emirmiş, iyi ki varmışız! ha o dediğinden! iyi ki varız yusuf abi, iyi ki burdayız, iyi ki okumayacağız, iyi ki kardeşlerim okuyacak ve bize hiç benzemeyecek! şerefe abi!

çok konuştuk, tüm din kitapları, tüm ders kitaplarında anlatılandan pek fazla şey anlattık. her bir kelimemiz tıpkı o kitaplardaki gibiydi, eksiksiz, gereksiz. biz rezil olma kaftanını sırtımıza geçirmiştik, tüm sokak çocuklarına, tüm belediye çöpçülerine, tüm tanınmış şairlere rezil olma kaftanımız sırtımızdaydı. ne kadınlar sevmiştik, ne kadınlarla sevişmiş. bugün bu masadaydı her biri, tam da bardak altlıklarının üstünde. terli, aceleci ve şehvetli bakışlar attılar bize. yudumlamak şarttı, ölmekse her din kitabındaki gibi haram.

aynadaki sevgi ve sefalet çığlıkları

attaraction 1908 - edvard munch

yeşili yola savrulmuş köprülere

alelacele asılmış devrim afişlerinden

koyu isimler kazındırdı yüreğine 

puslu bir gecede sevdi kadın

yorgundu

saniyelik ömrünü avuçlarına öksürdü

budala bir şişeden titrek yudumlar

eğri düşler kazındırdı gençliğine

puslu bir gecede sevdi kadın

telaşlıydı

ayak üstü sevişemez

hem ruhu dünün gölgesinde 

sere serpe uzandı geceye

dudakları huzur çığrıştırıyor

ödlek bir ruh iliştirmiş yamacına

korkacak mı durulacak mı bilmiyor 

kadın uyuyor

kadın duyuyor

kadın öksürüyor

kadın uyuyor

kadın düşlüyor

puslu bir gecede sevdi kadın

sigortacıydı

saat dokuz buçuğu haykırmasın

üşengeç ayaklarla hemen sokağı pataklıyor

dili kuruyor

dili sürçüyor

dili tutuluyor

dilinden öpmüşler

puslu bir gecede sevdi kadın

saat on biri geçmişti

kent masalları ve beyaz fareler

lacivert montlu üç adam

hiçbir zaman tütün kokmamış elleriyle

gözü hınç dolu kadın kollarında üşüyor

rakı bardakları anımsayıp

üzerlerine sessizce kazınmış parmak izleriyle

üç montlu adam 

kepenk inmiş caddelerde sekiz dakikalığına sızıyor

utanıp çöp konteynerlerinden

paslı bir edip cansever şiiri okunuyor

üç mont gibi üç adam

belediye anonslarında rauf' un adını kovalıyor

öğlesinde ibadet etmek için

haziran doksan sekiz sabahı üç adam

ezberlerindeki tüm kent masallarını yitiriyor

beyaz fareleri 

geldi gelecek ölüler peronu

ürkek dolunay altında 

çarpık bacaklı şiirler okudum sana

sen gölgeni asmış

gövdeni kesmiş

bedenini yitirmiştin kara sevdasızlıkta.

zırıl zırıl ağlayan sen miydin kadın

ha sen miydin o sonbahar uğultularını göğsüne saklayan

kör bıçak hüznü ile koşup

ardında aksırıklı şiirler bırakan.

geç kalmış ölüler peronu

sen, eşsiz gölgeler ardında sığındığım kadın

hiçbir sabah uyanmıyorsun yalnızlığından

bak, öldüm öleceğim ben bu kahrolmuş dehliz kapılarında

seni beklerken

kendimi beklerken öldüm öleceğim