eylül yalanı

ıslıklar çalınır sokaklarda,
             kan, ter içindedir gözleri
             gölgelere sığınır da taşar
             hüzünleri sarılıp siyaha...

kaçan kaçanadır, avlulardan çığlıklarıı yükselir,
             ve kahkahaları sokak aralarından
             sanki bir masum çocuk gülüşüdür
             kaybedeceğimiz birkaç yıla...

çanlar çalınır sonraya,
             uzaktır evleri bakarsa yalnızlığına
             ve korkaktır muhakkak kalabalığında
             lakin, sonudur sandallara sığamayışı.
             
                           bir eylül ne alıp götürür ki,
                           şayet, kaçıyorsa ardına bakmadan?           

                                       eylül yalanı, derlerdi eskiden,
                                       daha ben çocukken, kahkahalar atarken sokak aralarında...

                          

kardelen

 sen,
       en güzeli kışın,
       yağmurlarında sabahladığım özlem hasreti.

sen,
        bir damla huzur -ekşisi narın-
        ağustostan bozma kirpiklerin,
        kocaman gözlerinle,
        küçük kız çocuğu ellerin.

sen,
        kardelen...
         bir tutam karanfil gibi ellerimde tuttuğum,
        yüzüme çaldığım pişmanlığım,
sen,
        en büyük ağrım,
        kucakladığım gece yarıları -eylül-

sensin
        kardelen,
        dudaklarımda kuruyan sevda özlemi,
        aklımı saçlarında bozduğum,
                                        küçük kız.

bır çırpınışla titrediğim sokaklarında,
eylülleri boyadığım -masmavi-
tırnaklarında üşüdüğüm,
o yağmur,
  o deniz kokusu,
    ve o yalnız, ürkek gözlerim,
                                        sensin,
                                            kardelen...