bir sonsuz yağmur yağsa ve mutlulukla ıslansa dünya... böyle diyor mazhar alanson, o çok sevdiğim ellerini şakaklarında buluşturup, gözlerini topyekün açarak pişkin yüzlere, kadife ceketli o kadına. gülüyorum mazhar, yüksekkaldırım' daki yahudi gebelerine güldüğüm, bodrum' da nalları dikmeme zerre kalmış gibi gülüyorum. mutluluk, attila ilhan' ın yorgun gözlerini üşüttüğü şilep güvertelerinde sızdı, ankara fahişelerinin gözlerini kıstığı otel odalarında, yağmurdan kaçan kız çocuğunun rüyalarında kaldı. ve biz, genzimizdeki yalnızlıkla titriyoruz, soruyoruz üşümüş yüzlere: ''mutluluk nerede mazhar, kiminle uyumuş?''
