 |
| the voice 1894 - edvard munch |
küçük kar taneleri gibi soluyorum nefretleri. ağzı kulaklarında kadın adları ve gözleri kafir gitarında bir kadın, herhangi bir ocak sabahı kapıma dayanıyor, çığlığını kavgasız naylondan bozma köprüden aşağı sarkıtmış. o' nun sessizliği içimi büsbütün aydınlatıyor, gözlerindeki yabancılaşma en büyük sevişme nedenim ağzı yüzü küf tutmuş aynalar karşısında. küçücük umutlar sığdırdım parmak uçlarıma, roman kahramanlarıyla tanıştım, tozlu ve siyah günlerime yakaran. bir kız çocuğu geçse ya şimdi önümden, ben martıları seyre dalmış, kirli mızıkasına soluksuz üfleyen kör adam rolü yaparken, oturuverse yanıma, elleri titrek ve üşümüş. bir de onun büzük dudaklarından duyuversem, nedir ne değildir şu mızıkanın öfkelenmiş çocuk sesi. ve her bir kelimesi kusurlu öykülerime bir buhran kussa, dese ki;
sappho' yu gördüm rüyamda
ansız kadın adlarını
büsbütün ekşimiş bir orman
sevdasızlıktan dili damağı kurumuş
yüzüne tırnaklar kazımış dinsiz şairler
ve onları kucaklamış
titrek sokak lambaları
şarap şişelerinin sırtı olmuş
ıslak mercan bankları
