son anların şiiri

köşe başlarında uyuyordu yalnızlık
     bir mızıkaya üfler gibi
dalga seslerinde gülüşmeler
     tatlı bir huzur sanki kadın dizlerinde
...
son günleriydi kışın
     son günleri sevdalarının
         kıyıya varır gibi korkuyorlardı
              bir özlem ne zaman üfleyecekti
                  hazin
                    siyah
                       kan dolu bir özlem.

sabahlar oluyor

ilk önce deniz fenerlerinin ışıkları sönüyor
ardından içimi boğan deniz köpükleri
...
çocuk kahkahaları uzaktan
neşeleri içimi titretir ve sevdaları
...
balıkçı sandallarının sesleri kesiliyor
içimdeki bir başka özlem açığa çıkıyor
...
yüzümü yağmura çeviriyorum
uykulu, yorgun, tembel bedenim ıslanıyor

müzikal veda

sesler duyuyordum gecenin içinden
sesler ki;
        anneleri, çocukları
sesler ki;
        öpüşmeler, musluktan akan sular.

sesler duyuyordum gecenin içinden
sesler ki;
        soğuk yataklar, bakışlar uzaklara
sesler ki;
        özlemler, bir daha gelmeyecekler

sabahları kovalıyordu saatler
radyoda piyano diye tutturdum
sokaklarda gene sesler
sesler ki;
        ölüm gibi kanatan
sesler ki;
         kaldırıma düşen yağmurlar.

nihayet birileri tuşlara basıyordu
sanki;
        kadın adımları taşra meydanlarında
sanki;
        yenilmişliği bütün coğrafyanın.

önüme bir mendil koydular en beyazından
kan tutar gibi ödlek ellerim
kan tutar gibi kaçıyorum bakışlardan.

sesler duyuyorum gecenin içinden
sesler ki;
      çığlıkları en yalancı müzisyenlerin
sesler ki;
      ölümümü karşılatıyor.

işte son sahnesindeyim bütün vedaların
son sahnesi ki;
       gece yarası umutlarının
son sahnesi;
        müzikal veda' nın.

çocuklar ölüyordu sokaklarda

yapraklar düşüyordu ağaçlardan
uzaklardan köpek ulumaları
kürsülerde çirkin ceketleriyle
bir barış sözü geçiyordu dillerden
oysa barış kalplerden geçer önce

yapraklar düşüyordu ağaçlardan
ve barış yalanları -dedim size-
önce kalplerden geçer barış
ve çocuklar ölüyordu sokaklarda

berkin elvan' ın şiiri

içimi eritiyor yüzün çocuk
ben ki, utancımdan bakamıyorum yüzüne
o gün seni tutup, yolundan çeviremedim diye.

ne güzel yummuşsun gözlerini
sığınıp tanımadığın kalplere
ve kimse kıyamazdı seni uyandırmaya
ama, yeter artık, uyan çocuk!

 daha sevecek nice kalpler var
 saçlarını okşayacakların, saçlarını okşayacaklar
 ve isyanların var henüz dillendirmediğin
 yetti artık, uyan çocuk
 ne güzel kalpler var kulaklarına şiirler okuyacağın.

suratımı kesiyor saçları

bir ilişiyor ki gecelerime,
dağılmış saçlarıyla suratımı kesiyor,
bakışları büyük özlemler gibi zehirliyor.

böyle kalsın her şey,
hani; bir çocuk gülümsemesiyle
                         kaçar gibi bütün günahlarından,
avuçlarıma göz yaşları bırakır gibi kalsın.